IΣΩΣ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ. ΜΑ ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ, ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΟΣΚΑΛΙΣΜΕΝΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, ΤΟ ΘΡΥΛΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΟΤΙ ΘΡΟΦΗ ΚΙ ΑΝΑΣΕΜΙΑ ΜΑΣ.
ΠΩΣ ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ, ΠΑΙΔΙ Τ’ΑΝΑΠΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΘΕΙΑΣ ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΑΓΡΑΦΟ ΚΙ ΑΚΑΤΑΛΥΤΟ ΝΟΜΟ;
ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ! ΤΑ ΔΕΙΛΙΝΑ ΕΔΩ ΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΑΓΕΙΑ…
ΤΟ ΠΟΥΘΕ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤ’ ΑΝΑΠΛΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΑΞΕΔΙΑΛΥΤΟ.
ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤ’ ΑΝΑΠΛΙ ΚΑΙ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΙ ΤΗΣ “ΑΡΒΑΝΙΤΙΑΣ” ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΩΣΑΜΕ ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΝΟΤΙΑ, ΘΑ ΤΗΝ ΙΔΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΚΕΙ, ΟΛΟΡΘΗ ΚΙ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ, ΛΥΣΙΚΟΜΗ ΚΑΙ ΠΕΤΡΕΝΙΑ, ΤΗΝ “ΚΟΡΗ Τ’ ΑΝΑΠΛΙΟΥ” ΚΑΙ Ν’ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕΙ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟ…
ΛΥΓΕΡΟ ΒΛΑΣΤΑΡΙ, ΠΑΙΔΙ ΑΝΕΜΕΛΟ, ΕΚΕΙ ΠΡΩΤΑΝΤΙΚΡΥΣΑ, ΚΙ ΕΚΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΕΜΕΣΤΩΝΑ, ΥφΑΔΙ ΤΟ ΥΦΑΔΙ, ΠΟΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΙΧΩΡΑ, ΤΗΣ ΕΠΛΕΞΑ ΤΗΣ ΚΑΛΟΚΥΡΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΘΡΥΛΟ ΠΟΥ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ.
ΥΣΤΕΡΑ, ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ “ΚΟΡΗ Τ’ΑΝΑΠΛΙΟΥ”, ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΤΙΣΑ ΙΠΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΜΩΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΗΔΗ, ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΜΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ, Σ’ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΡΩΤΑ, ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ…
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ ΤΟΥΤΟ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΙΩΤΙΚΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ, ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΟ ΧΑΡΙΖΩ, ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΟΥ.
ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΟΥ Θ’ ΑΞΙΩΘΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΤΗ ΜΟΥ, ΠΕΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΣ, ΣΤ’ ΑΝΑΠΛΙ ΜΑΣ, ΒΡΕΞΕ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΟΥ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑΣ ΚΑΝΑΘΟΣ ΠΗΓΗΣ, ΠΟΥ ΛΟΥΖΟΤΑΝ Η ΗΡΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΙΝΟΤΑΝΕ ΠΑΡΘΕΝΑ. ΥΣΤΕΡΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΠΑΡΘΕΝΑ ΠΙΑ ΚΙ ΑΛΕΚΙΑΣΤΗ, ΕΠΑΡΕ ΚΑΙ ΣΥ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΝΟΤΙΑ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΥΡΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠ’ Τ’ ΑΡΚΑΔΙΚΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑ.
ΗΛΙΟΓΕΡΜΑ! ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΝ ΠΟΘΟΠΛΑΝΤΑΧΤΗ, ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΘΡΟΝΙ ΤΗΣ, Η ΙΠΠΟΛΥΤΗ ΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙ ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΣΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ…
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Κ. ΚΩΣΤΟΥΡΟΣ