Τα δάκρυά μου γένηκαν
γιορντάνι στο λαιμό Σου,
τούτη την ώρα την πικρή
που βρήκες να μισέψεις!
Ιδές ! γένηκαν φέρετρα
των δυό ματιών μου οι κόχες
Κι’απ’τη στοργή Σου απότιστο
το γιασεμί μαράθη!
Και πώς να ζήσω μοναχός,
απάρθενέ μου κρίνε.
Ω, της καρδιάς μου Εσύ αγιασμέ
και της ψυχής λεβάντα,
που μου’λειψε το χάδι Σου
κι’ο Χάροντας μου γνέφει!
Αν πάω κει θα’ναι χαμός
κ’εδώ πηχτό σκοτάδι.
Κλωνάρι δεντρολίβανου
κρατώ στα δάχτυλά μου
κ’ είμαι σκιά μέσ’ τις σκιές
και θάνατος θανάτων!
Μόνο, πριν φύγω, το στερνό,
στερνό φιλί Σου δώσ’μου.
Να το’χω Τίμιο ξύλο μου
και φυλαχτό στον Άδη…