ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ – ΘΕΟΔΩΡΟΣ Κ. ΚΩΣΤΟΥΡΟΣ

Διαβάζοντας τα χειρόγραφα της ποιητικής συλλογής “Του Έρωτα και της Ζωής”, που ο κ. Θεόδωρος Κ. Κωστούρος είχε την καλοσύνη να μου εμπιστευτεί, θυμήθηκα τα λόγια του Βέλγου λογοτέχνη Ζωρζ Μαρλώβ: “Η ποίηση; Λίγος καπνός υψωμένος από κάποια ψυχή, τη στιγμή που όλη φλέγεται.” Ολάκερη η ποίηση του Κωστούρου δεν είναι τίποτε άλλο από έναν καπνό ξεχυμένο απ’την ολόφλογη ψυχή του. Είτε τον έρωτα τραγουδάει, είτε το πολυαγαπημένο Ανάπλι,είτε κλαίει τον πατέρα του, ή τον Παλαμά, τα χρόνια “που άσκοπα φύγαν”, όλες τις φορές, σε κάθε τραγούδι του, σε κάθε στίχον ακόμα, ο νέος αυτός ποιητής δονείται από ένα καυτερό πάθος.

Εκείνο που τον εξουσιάζει περισσότερο είναι το πάθος της αγάπης.

Στη γραφική πανάρχαια πολιτεία με την έντονη μεσαιωνική σφραγίδα, που κάθε της πέτρα έχει να διηγηθεί ατέλειωτες ιστορίες ερωτικών καημών και ηρωισμών και κάθε λογής ψυχικών συγκρούσεων, η αγάπη ανθίζει όπως τα γεράνια στα ξύλινα χαγιάτια των σπιτιών της, όπως η παπαρούνα κι η κάπαρη στους ιστορικούς βράχους του Παλαμηδιού της. Έτσι: πλούσια κα ιπροφαντή, ανέμελη και παρθενική. Παλιοί και νέοι βάρδοι την τραγουδήσαν εκεί κάτου την αγάπη, από το μεγαλόστομο Αχιλλέα Παράσχο ως τον στοχαστικό Αργιτοαναπλιώτη Στέφανο Δάφνη που εδώ και λίγον καιρό πήρε το δρόμο της αποδημίας, από τον πρωτόγονο ρεαλιστή αλλά πόσο τρυφερό και πόσο παθιάρη ώρες-ώρες Αντώνη Λεκόπουλο ως τους περίτεχνους Μουτζουρίδηδες, τον Πραξιτέλη και τον Αλέκο, ως τον Χαδιαράκο, τον Μανίκη, τον Τάκη Φρεδιανό.

Τώρα έρχεται να πάρει στο χέρι τη σκυτάλη ο Θεόδωρος Κωστούρος. Κι είναι, μα την αλήθεια, άξιος συνεχιστής ο αθλητής αυτός. Ξέρει αν λέει παλιά πράματα με νέο τρόπο. Ο λόγος του είναι ζωντανός, γεμάτος παλμό· τα αισθήματά του έχουν κάτι από την πικρή γοητεία των κυμάτων του Αργολικού όταν ξεσπάνε οργισμένα στην Αρβανιτιά.

Ο στίχος του Λάμπρου Πορφύρα “Αγάπη είναι η ζωή κι αγάπη μόνο” γίνηκε για τον Κωστούρο κανόνας ζωής. Ζει για να ερωτεύεται -ίσως και να ερωτεύεται για να γράφει. Κι όμως, αυτός που τραγουδάει τις Ζαζάδες κα ιτις Όλγες, τις Ακριβές και τις Φανές, τις Αυγές και τις Αλεξάντρες, άπειρες ακόμα ποικιλώνυμες κι ανώνυμες γυναίκες, , κάνει στο “Με πρόλαβε ο χειμώνας” μια πικρή εξομολόγηση. Δε βρήκε τον έρωτα που ποθεί:

“-Τ’άραχνου σπιτιού ποιος κρούει τη θύρα;

-Είμαι η Αγάπη!

-Φύγε: Ήρθες αργά.”

Πρόκειται για μια ψυχή ακόρεστη που ζητάει πάντα το νέο, για έναν αγιάτρευτο κι άτυχον εραστή, για ένα κυνηγητή χιμαιρών; Τι μας νοιάζει… Η τέχνη του έχει σημασία για τον αναγνώστη. Κι αυτή παρουσιάζει μια πρόωρη ωριμότητα -και στην ουσία της και στη μορφή- και δίνει τις καλύτερες ελπίδες για μια μελλοντική εξέλιξη.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Αντιπρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών