Κύριε των ιλασμών.
Μην περιμένεις πια να Σου ψάλουμε
αίνους.
Μην περιμένεις…
Τα χείλη μας πρίστηκαν και ματώσαν,
γλύφοντας διαρκώς
δολοφονικά εγχειρίδια.
τα μάτια μας στραγγίξαν στις κόχες τους,
πίνοντας θεάματα φόνων.
Και η καρδιά μας
είναι σπασμένος αμφορέας
γεμάτος χολή και πύον.
Ώστε
μάταια προσμένεις θυσίες
και μάταια ψαλμούς.
Το σάλιο μας είναι γεμάτο βλαστήμιες
και κατάρες.
Κύριε…Κύριε…
Παντεπόπτα βομβών υδρογόνου
και βλημάτων διηπειρωτικών
πότε πια
θα οδηγήσεις το χέρι μας
να πιέσουμε τη σκανδάλη
και ντα τινάξουμεστον αγέρα
της γριάς πατρόνας γης μας
τα πορνικά κύτταρα,
θυσία και αίνο
στην Παναγαθοσύνη Σου;
Αμήν!